MIKOŁAJEK NADMORSKI
Kto chociaż raz spacerował po nadbałtyckiej plaży, ten dobrze wie o jakiej roślinie tu mowa, lecz mało kto zna jej historię, a jest ona równie piękna, co mały, ostry kwiatek.
Żył niegdyś na półwyspie mały chłopiec, rodzice na chrzcie dali mu Mikołaj. Długo wyczekiwali dziecka, więc gdy pierworodny się urodził, był ich oczkiem w głowie. Nie brakło mu niczego i nikt też złego słowa nie ważył mu się powiedzieć. Chłopiec rósł zdrowo i szybko. Wesoły był aż nadto i każdy w okolicy znał już jego żarty. Rybakom plątał sieci, kobietom zrywał świeże pranie ze sznurów prosto do piachu, młodym dziewczętom chował ubrania, gdy te kąpały się w morzu, a małym dzieciom opowiadał straszliwe historie, tak że z płaczem uciekały do domów. Zawsze jednak udało mu się uniknąć kary, a to za wstawiennictwem swoich rodziców, a to dzięki ogólnej sympatii, którą pomimo wszystko wzbudzał. Buzię miał szczerą, piegowaty nosek i nikt nie mógł oprzeć się jego szczeremu uśmiechowi.
Pewnego razu na spacer po plaży wybrała się ze swymi służkami Salacja, żona Posejdona, króla mórz. Rozebrały się by zażyć kąpieli i weszły do ciepłej wody. Mikołajek zakradł się w tym czasie za skały i gdy damy odpłynęły wystarczająco daleko od brzegu, wybiegł zza kamienia, pochwycił szaty i uciekł skąd przybył. Rozgniewana Salacja wróciła nago do swego męża króla i opowiedziała mu o wszystkim. Długo nie musieli szukać winnego, ponieważ każdy wiedział, że nikt inny na taki krok by się nie poważył. Sprowadzony też przed obliczę Posejdona chłopiec przyznał się od razu. Wydano śmierci, lecz mały urwis ujął serce Salacji i ta wyprosiła u króla zmianę wyroku.
Od tamtego dnia zaklęty w roślinę chłopiec rośnie nad brzegami morza, a za karę ludzie zrywają piękne gałązki, sprawiając mu przy tym ból. Będzie mógł powrócić do postaci dziecięcej tylko wtedy, gdy przez okrągły rok nikt na całym wybrzeżu nie ułamie ani jednego kawałka rośliny.
Żył niegdyś na półwyspie mały chłopiec, rodzice na chrzcie dali mu Mikołaj. Długo wyczekiwali dziecka, więc gdy pierworodny się urodził, był ich oczkiem w głowie. Nie brakło mu niczego i nikt też złego słowa nie ważył mu się powiedzieć. Chłopiec rósł zdrowo i szybko. Wesoły był aż nadto i każdy w okolicy znał już jego żarty. Rybakom plątał sieci, kobietom zrywał świeże pranie ze sznurów prosto do piachu, młodym dziewczętom chował ubrania, gdy te kąpały się w morzu, a małym dzieciom opowiadał straszliwe historie, tak że z płaczem uciekały do domów. Zawsze jednak udało mu się uniknąć kary, a to za wstawiennictwem swoich rodziców, a to dzięki ogólnej sympatii, którą pomimo wszystko wzbudzał. Buzię miał szczerą, piegowaty nosek i nikt nie mógł oprzeć się jego szczeremu uśmiechowi.
Pewnego razu na spacer po plaży wybrała się ze swymi służkami Salacja, żona Posejdona, króla mórz. Rozebrały się by zażyć kąpieli i weszły do ciepłej wody. Mikołajek zakradł się w tym czasie za skały i gdy damy odpłynęły wystarczająco daleko od brzegu, wybiegł zza kamienia, pochwycił szaty i uciekł skąd przybył. Rozgniewana Salacja wróciła nago do swego męża króla i opowiedziała mu o wszystkim. Długo nie musieli szukać winnego, ponieważ każdy wiedział, że nikt inny na taki krok by się nie poważył. Sprowadzony też przed obliczę Posejdona chłopiec przyznał się od razu. Wydano śmierci, lecz mały urwis ujął serce Salacji i ta wyprosiła u króla zmianę wyroku.
Od tamtego dnia zaklęty w roślinę chłopiec rośnie nad brzegami morza, a za karę ludzie zrywają piękne gałązki, sprawiając mu przy tym ból. Będzie mógł powrócić do postaci dziecięcej tylko wtedy, gdy przez okrągły rok nikt na całym wybrzeżu nie ułamie ani jednego kawałka rośliny.
Roślina w Polsce nazywa mikołajkiem nadmorskim rośnie oprócz wybrzeża Morza Bałtyckiego, też na piaszczystych wydmach Atlantyku, Morza Północnego, Śródziemnego i Czarnego.
W naszym kraju objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.
W naszym kraju objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.
