Miasto Łęczna założone zostało w pośrodku gęstej puszczy, pełnej zwierza wszelakiego. Mieszkańcy mogli więc się cieszyć z darów lasu, lecz i wiele niedogodności przez to ich spotykało. W lasach kryli się zbójcy, którzy na podróżnych napadali, ale też zwierzęta niebiezpieczne dla podróżujących, a z nich najgroźniejsze były wilki. Jednego roku zima przyszła tak sroga, że nie tylko na tych co nieopatrznie podróżowali napadały, ale też pożywienia w zagrodach ludzkich szukały. Wykradały więc prosięta, owce i ptactwo domowe uciążliwym będąc. Kilka razy też w środku Łęcznej ludność zaatakowały. Tak być nie mogło. Zaczęły się polowania, w czasie jednego z nich przyniesiono do miasta rannego dziczka. Zbyt mały był, aby można się nim było posilić. Opatrzono więc rannego i postanowiono go utuczyć. Dzik rósł w oczach i ujmował za serca mieszkańców sztuczki różnorakie wyczyniając. Stał się więc ulubieńcem mieszkańców. Pewnej nocy, gdy wszyscy spali snem głębokim, pożar wybuchł w zagrodzie. Dzik, wybiegł na środek miasta i raban uczynił budząc śpiących. Pożar wnet ugaszono. Otąd dzielny dzik został bohaterem miasta i od tej pory w herbie go umieszczono, na znak wdzięczności za uratowanie dobytku i życia.
Herb miasta przedstawia czarnego dzika na czerwonym tle.