Według podania Św. Barbara urodziła się w dzisiejszej Turcji jako córka bogatego i wpływowego kupca. Odznaczała się niezwykłą urodą i wielkimi zdolnościami – była wykształcona i inteligentna, a o jej rękę ubiegało się wielu znakomitych młodzieńców. Barbara jednak odrzucała wszystkie propozycje, gdyż potajemnie, bez woli i wiedzy ojca, przyjęła chrześcijaństwo i złożyła ślub dozgonnej czystości jako oblubienica Chrystusa. Ojciec Barbary – gorliwy poganin dowiedziawszy się, że jego córka została chrześcijanką chciał ją zmusić do wyparcia się wiary. Gdy to nie poskutkowało zamknął ją w wieży swojego zamku, głodził i torturował. Dręczona przez ojca, uciekła w końcu do lasu i ukryła się w górskiej grocie. Zdradzona przez tamtejszego pasterza, została ujęta przez służbę ojca i przekazana władzom rzymskim. Ponieważ Barbara nie chciała wyrzec się swojej wiary, torturowano ją: biczowano, przypalano ogniem, kaleczono, szarpano żelaznymi szponami, obcięto piersi, pędzono nago ku pośmiewisku obywateli rodzinnego miasta i w końcu wydano wyrok. Barbara została skazana na śmierć przez ścięcie mieczem. Według tradycji poniosła śmierć męczeńską z rąk swojego ojca w roku 306. Legenda głosi, iż męczeństwu towarzyszyły cuda – w nocy miał ją odwiedzić Chrystus, zaleczyć jej rany i udzielić Komunii Świętej. Ojciec po zabiciu córki został porażony piorunem, a owce pasterza-zdrajcy zamieniły się w szarańczę.
Być może, że właśnie tak nietypowa śmierć, zadana ręką własnego ojca rozsławiła cześć Św. Barbary na Wschodzie i na Zachodzie.
W Polsce kult Św. Barbary był zawsze bardzo żywy. Już w modlitewniku Gertrudy, córki Mieszka II wspomniana jest pod datą 4 grudnia.
Pierwszy kościół ku jej czci wystawiony został w roku 1262 w Bożygniewie koło Środy Śląskiej. W wieku XV wydział teologiczny Akademii Krakowskiej obrał sobie za patronkę Św. Barbarę.
Uważa się ją za jedną ze Świętych Wspomożycielek, pomocnych przy konaniu oraz prowadzących do Boga. Do Św. Barbary zwracali się zatem chrześcijanie szczególnie narażeni na utratę zdrowia lub życia.
Z biegiem czasu przyjęli ją za swą patronkę ludzie wykonujący niebezpieczne zawody i posłannictwa: marynarze, artylerzyści, górnicy, hutnicy, rybacy, żołnierze, więźniowie. Postrzegano ją jako patronkę dobrej śmierci i trudnej pracy.
Pierwszy kościół ku jej czci wystawiony został w roku 1262 w Bożygniewie koło Środy Śląskiej. W wieku XV wydział teologiczny Akademii Krakowskiej obrał sobie za patronkę Św. Barbarę.
Uważa się ją za jedną ze Świętych Wspomożycielek, pomocnych przy konaniu oraz prowadzących do Boga. Do Św. Barbary zwracali się zatem chrześcijanie szczególnie narażeni na utratę zdrowia lub życia.
Z biegiem czasu przyjęli ją za swą patronkę ludzie wykonujący niebezpieczne zawody i posłannictwa: marynarze, artylerzyści, górnicy, hutnicy, rybacy, żołnierze, więźniowie. Postrzegano ją jako patronkę dobrej śmierci i trudnej pracy.