DESZCZ ŚWIĘTEJ BARBARY

Nim Jagiełło wraz ze swym dzielnym wojskiem pod bramą Malborka stanął, Krzyżacy do zamku dobra wszystkie zwozili, gdyż tam najlepsze ich schronienie przez grabieżą wojny było. Znajdował się więc tam wraz z innymi relikwiami obraz świętej Barbary.
Nie udało się jednak polakom w pierwszym podejściu zamku zdobyć, więc wycofały się odziały. Tak rok 1415 nastał, a wraz z nim susza ogromna Prusy nawiedziła. Co płytsze strumyki powysychały, zboża schły, zwierzęta zdychały. Najstarsi nawet nie pamiętali podobnej klęski. Głód ona zwiastowała i zimę ciężką. 
Mistrz Wielki rozkazał natenczas procesję uroczystą z obrazem św. Barbary. Posty się miały odbyć i modły całonocne poprzedzające uroczystość i rzecz się stała niezwykła, bo gdy tylko uczestnicy procesji za mury wyszli i pierwsze pieśni rozpoczęli nabożne, zaczął padać drobny deszczyk orzeźwiający. Im dalej szli tym deszcz wzbierał na sile, a gdy procesja dobiegła końca rozpadało się na dobre. I padało tak przez kilka dni, aż wszystkiego rośliny i zwierzęta ulgi zaznały. Ludziom zaś nadzieja w sercach zagościła, bo uprawy ożyły i zieleniły się na polach. 

                   

Barokowy obraz św. Barbary powstał w roku 1721. 

W centrum kompozycji stoi postać świętej z atrybutami: w prawej ręce miecz, w lewej kielich z hostią.

Obraz ten znajduje się obecnie w kościele św. Józefa w Kłodowej.