LEGENDA WIEPRZA

Dawno temu nieopodal Tomaszowa, w jednej z okolicznych małych wiosek, gospodarz mieszkał w chacie bielonej, bogatszy od innych. Ziemi miał sporo i dobytku żywego znaczną ilość. Po zagrodzie kury się przechadzały, jaja niosąc z dwoma żółtkami, na łąkach krowy się pasły, a w zagrodzie przy chlewie świnie się w błocie taplały ochoczo. Znali go wszyscy i wszyscy mu zazdrościli. Gdy gospodarz, wraz z żoną i dziećmi na mszę niedzielną się wybrał do pobliskiego Tomaszowa, młode wieprzki niepostrzeżenie z zagrody uszły wprost na pole pod lasem, na którym koniczyna się zieleniła. Zwierzęta naturę swą znające od razu ryć w czarnej ziemi zaczęły. Gdy wrócili państwo do domu i odnaleźli zwierzęta, zobaczyli, że...
woda na łące zalega. A że dolinka to była, małe jeziorko powstało. Następnego dnia o świcie już pokaźnych wielkości jezioro ujrzeli, a po kilku dniach woda przejście sobie utworzyła i korytem płynąć na zachód zaczęła. Tak oto owe dziki ryjąc w ziemi na pokłady wody natrafiły, której ujść pomogły. Od tego czasu ludzie jezioro nazwali Wieprzowym, a rzekę, która z niego wypłynęła Wieprzem.

W ostatnich latach postawiono pomnik wieprza naturalnej wielkości odlany z żeliwa nad Wieprzowym Jeziorkiem skąd bierze swój początek owa rzeka.
Wieprz ma długość 303 km, a źródło swe bierze z okolic Tomaszowa Lubelskiego. Uchodzi do Wisły w okolicy Dęblina. Rzeka jest połączona z Krzną poprzez kanał Wieprz-Krzna.