WINO GAMRATA

Biskup Gamrat umierając zapisał na klasztor dwie beczki doskonałego wina, lecz wykonawcy ostatniej woli przywłaszczyli je sobie, a natomiast gorsze posłali zakonnikom. Jednego razu, kiedy się zahulali przy tym skradzionym winie, dało się słyszeć kołatanie we drzwi, nikogo jednak nie znaleźli i wziąwszy to za przypadek dalej ciągnęli wesołe krążenie kubka. Wtem mocniejsze powtórzyło się kołatanie, co ich tym więcej przestraszyło, że po otworzeniu drzwi nie było nikogo; jednak po małej chwili zaczęli swój przestrach zatapiać w doskonałym winie. Wreszcie po trzecim, długim kołataniu wszedł Gamrat w biskupim stroju i uderzywszy o stół pastorałem rzekł: -Winniście mi restytucję, boście testamentu nie spełnili. Chociaż po tym widzeniu wino zostało wrócone do klasztoru, jednak ci nieskrupulatni wykonawcy testamentu w przeciągu roku umrzeć mieli.

Piotr Gamrat herbu Sulima arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski.
Liczne godności zawdzięczał głównie królowej Bonie, z którą blisko współpracował.
Wykazał wielką aktywność w walce z reformacją. Przyczynił się do rozwoju kaznodziejstwa. Zreformował administrację dóbr kościelnych oraz szkolnictwo kościelne.
Niezależnie od aktywności w diecezji prowadził świecki tryb życia i uczestniczył w życiu politycznym państwa.